Margao, sweet corn chicken soup adventure

Dag 13 Margao

Zaterdag 9 maart, wij besloten om naar Margao te gaan. Overdag gingen we nog even afkoelen in het water en in de namiddag reden we naar Margao toe. Nick die kwam met deze briljante ingeving, wij wilden in eerste instantie al in de ochtend gaan en dan daar ergens lunchen. Maar Nick die dacht aan de warmte. Als wij in de ochtend zouden gaan zouden wij dus in Margao op het heetst van de dag zijn en geen afkoeling hebben. 

16.00 uur wij zijn gebracht door de taxi. We stopten als eerste bij een soort markt, het leek wel de zwarte markt in Beverwijk. Smalle overdekte straatjes en overal waar je keek zag je wel winkeltjes, slecht voor de portemonnee en de heren want waar Nick in Agra, New Delhi en Jaipur werd gezien als Nick Khan was hij hier gewoon een pakezel :). De rollen waren hier eigenlijk omgedraaid mama was nu heel bekend, toen we de taxi uitliepen begon het al. ’ Yes Hello Madame can I help you.’ Mama begon terug te praten maar niet in het Engels. In hun eigen taal, als buitenstaander zou je denken dat ze of een eigen taal bedacht hebben of chinees spreken. Het was Konkarni een dialect in India, beetje zoals het fries bij ons. 

We lopen door de straten heen, we kijken onze ogen uit. Alles maar dan ook echt alles wat je wilt kan je hier kopen het is net de Harrods winkel in Londen maar dan voor het ’gewone volk.’ 

Uiteindelijk besluiten we op de hoek van een straat wat te gaan drinken. Ik ben in deze stad met nog een doel namelijk de bekende soep te eten van papa. We hebben het aan de chauffeur gevraagd of hij het restaurantje kent, hij liet ons het restaurant zien waar wij ook wat zijn gaan drinken maar mama vertelde dat dit het niet was. In het restaurant hebben we het nog een keer gevraagd misschien weten zij het wel. De ober vertelde dat er twee chineze restaurants hier zijn één is heel duur en zit bij een kerk en de ander zit achter dit gebouw in een zijstraat maar bestaat nog niet zo lang. Het restaurant die mama bedoelde is er niet meer, die is een paar jaar geleden gesloten. We besluiten om na het drankje richting de dichtstbij zijnde te lopen (de niet dure chinees). We kijken op de kaart en ja hoor! De soep staat op het menu, nu is het nog wel de vraag of het even lekker is als hoe papa hem had. Het restaurant opend pas om 19.00 uur dus we moesten op dat moment nog 20 minuten wachten. Voor mama en Ton zag het restaurant er niet aantrekkelijk uit. Zij wilden naar het andere restaurant gaan en daar avond eten. Nick kwam alweer met een briljante ingeving en stelde voor om eerst hier de soep te eten, smaakt het niet dan rekenen we af en gaan we naar die ander toe smaakt het wel en ziet het er goed uit dan blijven we hier. Dat was een goed plan, de 20 minuten dat we moesten wachten zijn we richting het park gelopen wat midden in de stad zit. 

Het wordt donker, we lopen terug naar het restaurant en bekijken alles grondig. Wat je van de buitenkant ziet is totaal niet hoe het er aan de binnenkant uit ziet. Het is netjes, schoon en mooi Chinees ingericht. De ober die ons hielp heeft dit vaker gedaan en hielp ons met het bestellen.

Trom geroffel graag! Hier is de sweet corn chicken soep. En nu is nog de vraag smaakte hij ook zo goed? Ja, mama die zei dat het er precies zo uitzag als toen en de smaak kwam ook zeker in de buurt! Eindelijk na al die jaren heb ik de soep gegeten die papa zo lekker Vindt.

Na heerlijk te hebben gegeten en de luxe te hebben gehad van een rijk iemand maar wel voor een schappelijje prijs zijn wij opgehaald en reden wij weer terug naar Agonda. 

De soep zwemt heerlijk in onze buik en wij gaan morgen weer zwemmen in de zee.