Momenten van de afgelopen dagen

Het is inmiddels tijd om terug te gaan naar huis, de dagen zijn voorbij gevlogen en wij hebben veel meegemaakt in een maand tijd. Het was soms te veel om te delen met jullie vandaar dat we hebben besloten om er momenten uit te halen en die te omschrijven. 

We beginnen in Goa, daar waren wij gebleven met de dagen. Voordat je de verhalen leest wil ik eerst een aantal mensen aan jullie voorstellen:

Pooja, de receptioniste. Klein smal meisje wat nog studeert en met dit baantje haar studie betaald. Ze lijkt veel op mama toen ze net naar Nederland kwam en is heel verlegen. 

Sumit, de assistent manager of ober of eigenlijk geen idee wat hij precies voor functie heeft maar hij heeft de hotel school deels gedaan (van horen zeggen). Het is een stille maar vrolijke jongen die graag houdt van een praatje en gezelligheid. Hij is alleen niet helemaal erbij ik denk dat de zeelucht af en toe naar zijn hoofd stijgt ;).

Sunil, een mannetje van alles. Hij regelt alles rondom iedereen en houdt het gehele keukenpersoneel in de gaten. Hij wist precies wat wij wilden hebben wat onze wensen waren. Het is zo een lieve man eigenlijk niet te omschrijven als alleen dat dit soort mensen goud waard zijn. 

Prashant, ja het is een manager maar als je zou zeggen dat het familie is van het personeel geloof je dat ook. Hij was één met zijn personeel en bij hem was de klant echt koning. 

Na 10 dagen Goa, Agonda Beach waren wij eigenlijk verdrietig dat we verder gingen naar Mumbai. Het waren fantastische dagen en wij zouden hier wel weer terug willen gaan. 

Pooja’s verjaardag 

Het is een paar dagen voor haar verjaardag en wij zitten voor ons huisje wanneer Pooja de receptioniste langs loopt om iedereen gedag te zeggen. Mama begint een gesprek met haar en ze komt er achter dat ze over een paar dagen 21 jaar wordt. In Nederland zien ze 21 jaar als een bijzondere leeftijd, hier in India ook wel... als je een jongen bent, veel geld hebt en veel eigendommen hebt anders is de leeftijd 21 hetzelfde als de leeftijd 4.

Het is jammer dat wij er niet bij kunnen zijn op haar echte verjaardag die is namelijk een dag nadat wij gaan vliegen naar Mumbai. Mama vraagt aan ons wat zullen we doen? ‘Ik wil wel wat voor haar halen voor haar verjaardag.’ Wij antwoorden met: ‘Ja is goed maar wat?’ Mama en ik besluiten om te gaan winkelen voor Pooja. 

Nu zullen er een paar mensen zich afvragen waarom koop je iets voor een receptionisten als je dat bij iedere verjaardag zou doen ben je haast al je geld daar aan kwijt in plaats van aan jezelf. Maar dit is anders, het voelt anders en het is ook anders. Gek genoeg klikte het meteen tussen mama en Pooja en wij kregen al snel ook een band met elkaar het de rest van het personeel. Het voelde even als familie/ hele goede vrienden die je naar een lange tijd weer ziet en het als van ouds voelt. Wij hebben kadotjes gehaald voor Pooja en mama heeft geregeld samen met prashant dat wij de verjaardag een dag eerder vieren met zijn allen. Dit doen ze normaal gezien ook voor het personeel en dan besteld Prashant een taart en haalt wat kleins voor ze. 

Het is de dag dat wij de verjaardag van Pooja gaan vieren. Pooja zelf weet nog van niks en komt zoals gewoonlijk vanaf de zelfde kant aangelopen. Alleen dit keer zitten wij niet aan onze vaste tafel wat te drinken, nee dit keer staan wij paraat met onze camera om haar eerste indruk vast te kunnen leggen. Ze kijkt met grote ogen naar de tafel waar de taart op staat, ze schrikt en slaat haar handen voor haar mond. Op de achtergrond hoor je ons mee zingen met de Engelse verjaardagsliedjes. Als eerste feliciteert iedereen haar en krijgt ze rozen, daarna delen wij de taart... Maar wat doen ze nu, kennen ze hier geen borden met vorken en een servetje? Wel nee waarom zou je borden vuil maken als je het ook aan elkaar met je handen kan geven. Dit is iets typisch Indiaas en zal je overal zien verteld mama ons. Ik denk meteen aan onze Nederlandse verjaardagen waarbij je allemaal een andere taart kan kiezen en de jarige als een soort van ober om je heen beweegt voor de bestellingen hier is het net andersom, hier zijn ze normaal gezien een ober en zodra er een verjaardag is laten ze alles vallen voor die verjaardag. Even kwartier de tijd nemen voor je collega’s. Het was zo een bijzondere ervaring om mee te maken en dat hadden wij van te voren allemaal niet kunnen bedenken.

Indiase curry, yes please 

Mama die ruikt alle geuren van de Indiase keuken en gaat terug in de tijd. Ze ontdekt opnieuw alle smaken van India en wilt de fijne grepen van het vak leren. Zit het toch in ons bloed, aangezien opa ook hierin goed was en zodra hij iets nieuws kon leren van de keuken hij dit deed. Mama had al in Nederland uitgezocht waar je in Goa een kookcursus kon volgen. Maar wel voor de hoofdprijs en aangezien wij goed omgaan met Prashant bedacht mama ik vraag alles dus dit ook misschien is er een andere mogelijkheid om een kijkje te nemen in de Indiase keuken. Prashant die leefde meteen op toen mama dit vroeg en vertelde dat daar zeker een mogelijkheid voor is. Hoe en wat zou hij even gaan uitzoeken. Na veel geregel is het voor elkaar twee mensen van ons kunnen eventueel mee helpen met koken bij een kennis van Prashant, in de buurt van het hotel we kunnen het dan daar eten of meenemen en hier eten. Mama ging sowieso mee en Nick die zei dat ik wel kon gaan ten slotte is hij heel goed in het opeten van het eten en mag ik het maken :). Dus zo gezegd zo gedaan wij zouden naar die kennis van Prashant gaan. Wat bleek nou het is de moeder van Pooja waar wij gingen koken!! Wat een toeval en wat leuk! Zo verval je van het één in het ander en kom je ook meer te weten over elkaar. Tijdens het maken van het eten leerden wij ook de zus genaamd Deepika kennen. Zij vertelde hun geschiedenis en hoe ze hier terecht zijn gekomen, wat een emotioneel verhaal vond ik het. Het is dat wij niet veel geld hebben maar je zou ze zo willen helpen. Dit waren mensen waar je echt mee meeleeft, de vele bedelaars op straat zullen allemaal ook zo een verhaal hebben maar wat hun hebben meegemaakt komt in enige zin overeen met mama haar geschiedenis. 

Wij keken onze ogen uit! De mama van Pooja en Deepika ging op den houtje plank zitten met aan de uiteinde een gebogen mes en daaraan vast een soort schraper... zo ouderwets nog maar het werkt als een trein. Wij zouden nog bezig zijn met het snijden terwijl zij allang alles op het vuur had gezet. Deepika legde uit wat ze allemaal deden en mama keek goed mee, ik was meer bezig met de omgeving en kijken naar de spullen die ze hadden. Deepika legde uit dat ze op een school werkt (net zoals ik alleen is zij lerares). We hadden veel raakvlakken met ze en de tijd vloog voorbij. Voordat ik het wist rook ik al de bekende geuren en konden wij aan tafel gaan. 

Het vervoeren van het eten was opzich al een hele onderneming want ze hadden dus niet iets groots waar het in pastten en ze wilden zelf niks houden. Alles moest mee... uiteindelijk zijn de Indiërs wel goed in puzzelen en hebben wij zelf een draagzak gemaakt waar de pan in kon hangen. 

Ik zeg eet smakelijk! 

Wij zetten onze reis voor naar Mumbai. Het afscheid voelde zwaar iedereen wilde zoveel mogelijke keren gedag zeggen, knuffelen en zwaaien. ‘Visit again.’ Is wat wij vaak hoorden voor we in de auto stapten om naar het vliegveld te gaan. 

We gaan ze missen, oprecht een zwaar afscheid was dit!

Mumbai, Gordon house achter de Taj hotel.

Wat is Mumbai groot! Wij hebben een stipje van deze enorme stad gezien en zijn onder de indrukken van de grote gebouwen om ons heen. Het is ook een stad die heel modern en schoon probeert te zijn, plastic zal je hier niet snel vinden. Wij komen midden in de nacht aan wanneer haast iedereen op bed ligt en de stad slaapt. Overdag lijkt het wel net de formule 1 races. Dag 1 hebben wij meteen treinkaartjes gekocht voor 5 dagen, dit is trouwens spot goedkoop hier! En wat een voordeel is wij vinden het niet erg om met de trein te reizen in plaats van de auto. Zo zie je nog eens wat van de omgeving.

De auto ritten door Mumbai

Wat ik al zei het is net de formule 1 race! In Mumbai is het helemaal heftig! Zodra jij de hardste toeter hebt van iedereen ga je het snelste. De bussen klinken als eenden en de taxi’s voelen zich net motoren. Ik heb één moment gehad waarbij ik naar de twee stoelen voor mij greep in de taxi, dit was de laatste dag in de avond. We sloegen af naar rechts en ineens kwamen van links en rechts ook andere auto’s bij ons kwam er een bus van links en een grote luxe auto van rechts. Maar volgens mij hadden ze hun bril niet op want ze zagen ons over het hoofd... als een sardientje in blik kwamen wij tussen de bus en de auto, de chauffeur wist niet hoe hard hij moest toeteren! Gelukkig zitten wij nog heel en wel in de taxi en kunnen we verder rijden. Hoe het na dit avontuur met ons ging? Nou mijn hart zat in me keel, Nick zat in het plafond, Ton kon alleen maar heel hard nee schudden met zijn hoofd (net zoals de Indiërs en de hondjes die voor in je auto zitten) en mama die keek recht voor uit en deed alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je bijna een sardientje in blik wordt. ‘Je zal een groot probleem hebben als chauffeur als je toeter het niet doet hier!’ Hoor ik ineens Nick zeggen. Wij hebben in geen één auto eigenlijk een reserve toeter gezien... Maar zoals ze goed in puzzelen zijn zullen ze ook wel hier een oplossing voor hebben en anders is alles wat je kwijt bent of wat het niet meer doet te vinden op de Market. Vroeger stond het bekend om zijn gestolen goederen maar tegenwoordig kan je hier gewoon weg alles vinden! Het is een chaotische bende, het stinkt en krioelt er van de mannen. Maar goed de formule 1 race is afgelopen en ik denk dat als je de riksja, taxi, bus, motor, scooter en fiets naast elkaar neerzet de voertuigen op twee wielen het winnen van de gene op vier wielen. 

Ik denk dat wij het houden bij het kijken naar de echte formule 1 op tv in plaats van het zelf uit te proberen op de weg. 

De familie 

Dit is ook weer een verhaal apart... zo heb je alleen een oom uit India en zo heb je ineens een tante erbij! Wij hebben de zus van mijn mama ontmoet, na al die jaren kan ik nu vragen voor mijzelf beantwoorden en weet ik waar ik voor een deel vandaan kom. Ook al hebben wij niet veel tijd met ze besteed het voelde wel goed, gezellig en anders. Anders dan de ‘familie’ in Goa. Het was een leuke ervaring met ze familie en wij hebben een hele gezellige dag gehad in Malad. Gelukkig hebben ze het goed en gaat het met de meeste voorspoedig. 

Ik heb ook weer me neef gezien na 20 jaar ongeveer... wat is hij veranderd, ik weet nog alles van die periode en kan veel voor me geest halen. Hij weet niks meer heeft alles in zijn hoofd gewist ik denk vanwege de pijn en verdriet die er achter zit. De echte reden van zijn afwezigheid zullen wij waarschijnlijk nooit achter komen en dat hoeft ook niet. Ik ben allang blij dat ik ze weer heb gezien en een nieuw beeld voor me heb. 

De Dcosta familie staat bekend om zijn koppigheid en eigen mening. Als wij iets in ons hoofd hebben moet dat ook zo gaan. In Nederland zou je de stempel autisme krijgen, hier noemen ze het gewoon eigenwijs zijn. De familie leren kennen was een hele andere ervaring dan de rest van de vakantie. Het voelde ongemakkelijk, grappig, gek en gezellig tegelijkertijd. De volgende keer ben ik benieuwd hoe het zal zijn en of zij ook het contact blijven behouden met ons. 

Na een maand India verlangen wij alle vier weer naar Nederland. Het was een vakantie vol nieuwe avonturen, ervaringen en gebeurtenissen. Nick is gedoopt door de Indiërs als White Indian en wij staan verbaast om hem hoe hij zich heeft gemanifesteerd in dit land. Het is een bijzonder gek land waar wij vandaan komen en ik denk dat voor dat mensen een oordeel hebben over iets ze eerst zo een reis hierheen moeten maken en daarna pas kunnen oordelen. Het is een land vol met verschillen als je kijkt naar het vliegveld en de dure hotels zoals de Taj Hotel staat dit niet goed in combinatie met de straten van India. Ook al doen ze zo hun best de bedelaars zullen blijven bestaan, de straatkraampjes zullen blijven staan en de moderne tijd groeit wel mee met India maar groet India ook mee met de moderne tijd? Dat is een vraag die niemand echt kan beantwoorden en zal altijd een vraag/ oordeel van ons zijn en een weet voor een Indiër zelf. 

Voor de rest zullen wij al de mooie herinneringen die wij samen hebben gehad hier koesteren en is het een reis om nooit meer te vergeten. 

Namasté India, Hallo Nederland.