Money money money

Dag 5 Jaipur 

09.00 uur we gaan naar Jaipur. We nemen afscheid van een kleurrijk, warm en gezellig hotel en gaan naar de bekende stad Jaipur, waar iedereen al zijn spullen vandaan haalt. 

Onderweg zijn we een aantal keren gestopt om wat dingen onderweg te bezoeken:

- verlaten stad

- national Park 

- apen tempel of zoals Ton het noemt Monkey town/ Apenheul.

We wilden ook kijken naar de golden train waar papa het over had alleen deze trein rijd rond dus de kans dat hij er vandaag zou staan was heel klein. Ze zetten de trein er neer op bestellen dan komt die naar Agra toe.

Zoals ik al in een eerdere blog vertelde als je ergens een muur om heen ziet staan/ een hek dan weet je oké het gaat geld kosten Helemaal als er een meneer bij staat, hoewel ze 9 van de 10 keer op een plastic tuinstoel zitten en pas op staan zodra je 2 meter van ze af staat. Dus ook bij het verlaten stadje was dit het geval. Wij konden stiekem door een open poort heen kijken en zien hoe het er uit zag van binnen. Ik heb stiekem een foto genomen en we zijn daar naar de wc gegaan. Dit keer stond er ook weer een mannetje (geen idee waarvoor) Hij stond daar maar een beetje om zich heen te kinken of iedereen wel in de rij blijft staan denk ik? 

We gingen weer terug met een busje naar de parkeerplaats. De chauffeur was verbaast dat we al zo snel terug zijn. Mama legde hem uit dat je weer zoveel honderden roepies moet betalen om ergens binnen te komen en het zijn oude afgebroken gebouwen want wij gaan ook geen gids vragen ons te vertellen wat elke steen van den gebouw inhoudt dat kost ons ook weer meer! De chauffeur moest lachen en zei dat hij het wel begreep.

We reden verder richting Jaipur, in de file voor de tol keken mensen bij ons in de auto en zagen twee blanke mannen, de vrouwen trokken hun doek die ze over hun hoofd heen hadden nog verder en de mannen staarde ze aan en gingen heel voorzichtig zwaaien naar Ton en Nick. Ik vroeg aan mama waarom ze die doeken (de Sari zo ver over hun hoofd hebben getrokken) hrt was ook nog eens niet een lelijke Sari ik vond het zonde, mama wist het niet goed ze dacht het geloof maar dan stopt de doek meestal tot je kruin. Ze vroeg het aan de chauffeur maar die wist het ook niet goed te vertellen, toen kwam Ton met de briljante ingeving dat wie weet ze wel niet al hun tanden eruit zijn getrokken en ze daarom zo een doen over hun hoofd hebben gedaan. Wij kwamen niet meer bij van het lachen, hoe verzin je het. Af en toe als wij te veel (mama en ik) te veel nadenken komen Ton en Nick met een logische en simpele oplossing maar dit keer... tranen liepen over onze wangen van het lachen.

 De chauffeur was hard aan het nadenken waar we nog meer heen kunne gaan wat op de route is en niet zoveel kost per persoon.

Hij stelde voor om naar het Nationale park te gaan. Het is een park vol met verschillende soorten vogels van de eend die wij allemaal kennen van Nederland tot de Kingfish van India. Het kostten inderdaad een stuk minder dan de Taj Mahal bijvoorbeeld, maar we stonden klaar om onze tickets te kopen en er kwam een gids aangelopen. Hij begon te praten dit keer niet tegen mama maar tegen mij... Ik merkte aan mezelf dat ik alleen maar dacht nee, nee en eehhh nee! Deze man had ook niet zo een mooi verhaal als de tapijt man (Imran) dus ik viel er niet voor. De man schakelde over naar mama en vertelde nog een keer wat hij allemaal wel niet wist van dit park. Ik ging door hem heen praten en zei: ‘Waarvoor heb je een gids nodig hier, je gaat alleen naar vogels kijken maakt mooie foto’s en bekijkt de andere dieren die er eventueel aanwezig zijn.’ Mama moest lachen en vertaalde het in Hindi voor de man. Ik werd het zat en kocht de tickets, bij de tickets kreeg ik een boekje met veel informafie over het park en welke vogels je er kan zien. Ik moest lachen en zei waar de gids bij was: ‘ Kijk mama hier heb je je gids gratis en wel in het Engels.’ Ik zwaaide met het boekje en liep richting de fiets toe die ons door heel het park zou begeleiden. De man die een gids moet voorstellen liet ons gaan en wij hebben rustig alles kunnen bekijken ik het park. Onderweg vertelde de fietser ons ook van alles over het park de bomen en de vogels en dat gratis! Dus ik kon alleen maar denken goedzo we hebben geld bespaard.

Na het park werden we ergens gebracht om wat te gaan lunchen. Ik vroeg aan mama of ze ook kleine dingen daar hadden, ik had dezelfde vraag als mama want we wilde niet weer zoveel roepies kwijt zijn aan eten. Eigenlijk nu ik dit zo typ en nadenk over vandaag en alle andere dagen is het best wel erg, in Nederland zouden we ons hand er niet voor omdraaien en hier... we vinden zelfs 2000 roepies voor een entree ticket vier personen duur. ( omgerekend is dat 25 euro in totaal terwijl in Nederland je dat betaald voor één persoon als je boven de 65 bent en dus korting hebt gekregen. De andere dagen hebben wij elke keer zitten omrekenen om te kijken hoeveel het in euro’s is en of we het het wel waard vinden om te gaan. Ik snap er werkelijk waar niks van, het gaat mij te snel en is tr ingewikkeld allemaal. Mama moet wel lachen om mij en Nick ze vindt mij af en toe te gierig en Nick die vindt ze zo goed bezig hier hoe hij zich aanpast ook in geldzaken en tips geven aan mensen. Ton die ziet het wel achteraf, het is vakantie dus geen stress. Ik moest denken aan de man van gisteren die vertelde dat als iedereeb een tapijt zou kopen van hem hij nu millionair zou zijn. Ik dacht bij mijzelf als je millionair bent maakt het wel alles een stuk gemakkelijker, maar ja helaas Nick Khan is nog niet zo beroemt hier dus ons saldo te laag om ons een millionair te noemen. 

Na de lunch gingen we naar de apentempel en zelfs hier moest je 50 roepies (nog geen één euro) betalen voor je camera/ telefoon! Ik vond het wederom belachelijk en dacht bij mijzelf nou stop langs de kant en je ziet ook een aap. Of als hoe Nick het zou zeggen: ik heb er al één naast me zitten. Mama en Ton vinden de apen maar niks en bleven bij de auto staan. We liepen het dorpje binnen en overal waar je keek zag je apen. Hoe verzin je het het was alsof je in hun dorpje liep. Maar waar gaat die 50 roepies dan naar toe? Naar het mannetje wat een bonnetje maakt van je betaling/ de mensen die de tempels onderhouden/ de mensen die de apen te eten gaven. 

Eerlijk is eerlijk we hebben hele mooie foto’s gemaakt met de camera van heel dichtbij. Dus omgerekend en bekeken vanuit de euro’s is dit wel waard voor je geld, de Apenheul in Nederland is prijziger dan dit!

18.00 uur we zijn aangekomen in het hotel. We reden eerst een verkeerde oprit op en we zeiden tegen elkaar wauw wat een mooie hotel! We reden verder en ik zei: ‘ nou zal je zien we worden blij gemaakt met een dooie mus.’ Maar niets is minder waar we liepen naar boven en hadden de keuze uit twee kamers 301 en 302. Ton koos voor 301: een kamer met 1 bed, een mooie inrichting en een luxe badkamer. Ik werd ineens heel benieuwd naar kamer 302, de deur ging open en onze monden vielen ook open! wauw! Zo een luxe, de kamer is een familie kamer volgens mij! Zoveel ruimte, twee tweepersoonsbedden met zachte matrassen en een luxe badkamer met twee douchen!

Hoe verzin je het van dromen over een millionairs leven naar de ervaring van een millionairs leven krijgen. 

Morgen gaan we de stad Jaipur verkennen. Ik ben benieuwd wat we allemaal gaan beleven.